Toelichting: Groupware en Teamware. Loze kreten of werkelijkheid? Een zeer geïntegreerde omgeving voor het produceren van een dagblad en een hoge mate van interaktie tussen de tientallen journalisten, grafici, layouters en redaktieleden kunnen leiden tot zeer aktuele nieuwsvoorziening. Een must in de moordende konkurrentie tussen televisie en krant, en kranten onderling.
Titel: De Ochtendkrant (van Nederland)
“Bukken Jim!”, schreeuwde Jan. Nog voordat Jim veilig was sloegen de bommen en granaten links en rechts van ze in. Schreeuwend van de pijn en hevig bloedend liet Jim zich bij Jan in de krater vallen die bij de vorige aanval was geslagen. “Kom hier, dan verbind ik je.” Terwijl de aanval onverminderd doorging, was Jan in staat om de wond aan Jim’s been zo goed en zo kwaad als dat gaat te verbinden. “Wat zijn die lui van de Rode Khmer toch uiterst link en onberekenbaar.” zei Jim, en hij beet zijn tanden op elkaar toen Jan het verband aanbracht. “Ja, maar die reportage moet af! Over drie uur gaat de krant eruit en we moeten het verhaal erin hebben.” “Verdorie!” schreeuwde Jim, “Mijn kamera ligt nog op het veld.” “Wacht maar, ik pak hem wel even.” zei Jan.
Bij de redaktie van De Ochtendkrant (van Nederland) heerste een koortsachtige drukte, en een dikke laag sigarettenrook maakte het er niet beter op. “Dat verhaal van die jongens in Cambodja komt op de voorpagina” zei Aartjan, “en wel hier”, en hij wees de plek aan op het computerscherm waar hij het artikel wilde hebben. Je kon al duidelijk op het scherm zien hoe de volgende editie er uit zou gaan zien. De naam van de krant, de verschijningsdatum en andere vaste gegevens waren al aanwezig, en ook de algemene opmaak was in één oogopslag duidelijk. Links bovenin een kort artikel “Barcelona wil Romario” met daarin al wel de foto van Romario, maar de tekst ontbrak nog. “Jongens, we moeten een beetje opschieten!” zei Aartjan. “Kees heeft dat kleine stukje tekst over Romario nog niet af. Verdorie Kees, waar zit je?” En terwijl Aartjan dat zei dubbel-klikte hij het lege tekstblok waarop er een verbinding gelegd werd met Kees. “Kees, waar blijft je stuk over Romario?!” “Komt er zo aan. Ik ben bijna klaar met dat stuk over het Ajax-bestuur op de sportpagina. Kijk maar even wat je ervan vindt. Tot zo.” Aartjan bladerde op het scherm naar de sportpagina, en inderdaad. Hij kon zien dat de laatste kolom van het Ajax-artikel gevuld werd met tekst. “Kees tiept snel.” dacht’ie, “Daar hoef ik me inderdaad geen zorgen om te maken.
Op dat verscheen er rechts op het scherm in de lijst van openstaande zaken de afmelding dat op de voorpagina de advertenties van Gordon, stofzuigers en de Lotto Jackpot klaar waren. Snel sprong Aartjan weer naar de voorpagina. “dat ziet er goed uit” dacht hij. “Annelies, wil jij nog even de layout van de teksten rond die advertenties aanpassen, dan moet Rob waarschijnlijk nog wat regels tekst toevoegen aan zijn stukje over de Russen die voor de VS een MIG willen bouwen”.” Direkt nadat Annelies de zaak wat opgeschoven had en de tekstkolom van Rob’s verhaal vergroot had zag Rob op zijn scherm, drie verdiepingen hoger, de melding dat hij zijn stukje vier regels uit moest breiden. “Verdorie. Moet ik weer aan de slag. Vooruit maar weer.”, en Rob sprong naar de voorpagina, klikte in zijn verhaal en begon te editen. “Elke keer verbaas ik me weer over de kracht en het gemak van ons computersysteem.” dacht Aartjan toen hij op zijn scherm zag dat Rob zijn stuk aan het uitbreiden was. “Oh ja, eens even kijken hoe het met onze weerkundige in opleiding gaat.”
“Hier heb je je kamera”, zei Jan. “Dank je. Het gaat alweer. Merk je ook dat het weer minder wordt met die aanval? Gelukkig maar.” Op dat moment veroorzaakte de laatste oorverdovende dreun een enorme stofwolk waardoor het zicht enkele minuten zeer slecht was. “Laten we eens kijken. Het is nu weer helemaal rustig.” zei Jim, en voorzichtig keken ze over de rand van de krater. Zoals altijd was de aanblik verschrikkelijk. Doden en zwaar gewonde mensen lagen overal verspreid op het veld. In de verte kon je de helikopters al aan horen komen om de doden en gewonden op te komen halen. Jim nam zijn kamera, kroop voorzichtig uit de krater en nam enkele foto’s van de slachtoffers. Jan draaide zich om en begon schuin achterover liggend in de krater de begeleidende tekst in te tikken op zijn toetsenbord. “Verdorie, we hebben niet veel tijd meer voordat de krant uitgaat.” dacht’ie. “Ik zal snel even kijken wat de status is.” en Jan dubbel-klikte op zijn ikoon van De Ochtendkrant van morgen. Hierdoor verscheen de voorpagina van de krant zoals hij die vlak vóór de aanval, een uur geleden, had gesloten. Tegelijkertijd maakte zijn systeem een rechtrstreekse satellietverbinding met de hoofdredaktie en binnen enkele ogenblikken was ook zijn beeld van de voorpagina weer helemaal aktueel. Bovendien verscheen er direkt daarna een nogal boos bericht ingesproken door Aartjan waarin de vloeken en schuttingwoorden de overhand hadden. “Hmmm… Typisch Aartjan als’ie aan het stressen is.” “Ik ben er druk mee bezig!” antwoordde Jan snel, maar wachtte niet op een antwoord van Aartjan en ging snel verder met zijn stuk.
“Ik ben er druk mee bezig!” hoorde Aartjan zijn systeem zeggen, sprong snel naar de voorpagina en zag dat Jan weer bezig was met zijn stuk. “Gelukkig, ze leven nog.” dacht hij. “Waar blijft die foto van Jim!” schreeuwde hij terug en verzond het bericht en sprong terug naar de pagina met het weer. Daar zag hij dat ze bezig waren met de tabel van temperatuurgemiddelden van vandaag over de laatste vijf jaren. De handelingen zagen er nog al onoverzichtelijk uit. “Monique zal wel weten wat ze aan het doen is.” dacht Aartjan, en ging verder met andere zaken. Monique weet dat ook wel, maar niet Marloes, die zich aan het inwerken was op de weerpagina. “Ik zie het niet meer zitten!” schreeuwde ze uit. “Ik kan verdorie dat rekenvel met die temperatuurgemiddelden niet voor elkaar krijgen!” en ze riep de hulp in van Monique en legde een verbinding met Monique die drie deuren verder zit. “Monique, kun je me helpen met dat rekenvel? Ik kom er niet uit.” “Natuurlijk, laat maar eens zien.” Marloes legde vanuit het rekenvel verbinding met Monique en op Monique’s scherm verscheen direkt een exacte kopie van de tabel met gemiddelden. “Kijk.” zei Marloes, “Ik krijg overal het getal 1 in plaats van het gemiddelde. Wat doe ik verkeerd?” “Eens kijken.” zei Monique, en ze opende het venster waarin de historie van Marloes’ akties grafisch getoond werden. Monique nam een sprong terug in de historie waarop het rekenvel bij hun beiden overeenkomstig veranderde. Stap voor stap liet ze de akties die Marloes had uitgevoerd opnieuw uitvoeren. “Ik zie het! Je hebt hier een gewone Plak-operatie gedaan, terwijl je Plak Formule had moeten doen. Kijk.” Marloes volgde de akties van Monique op de voet terwijl Monique de linker kolom selekteerde, kopieerde, en rechts daarvan met de Plak Formule-operatie toevoegde aan de tabel. “En dan moet je nog even dit doen, en zo, en zo. Zie je wel? Nu staat het er goed.” “Ja ik zie het, maar dat laatste ging wel erg snel.” zei Marloes. “Nou, dan herhaal je dat nog even. Daag.” en Monique verbrak de verbinding. “Hmmm…, ja. Dat doen we nog een keer.” en Marloes zette het tijdstip voor het rode stuk in de historie van Monique en liep stap voor stap door de akties. “Aha. Ik zie het. Makkelijk. Dat is ook weer klaar. Nog even wat tekst toevoegen, en mijn stuk is af.” En relaxed tikte ze achterover hangend in haar stoel de rest in.
De hoeveelheid stof die opwaaide tijdens het landen van de helikopters was vergelijkbaar met de hoeveelheid tijdens die laatste granaatinslag. Jim en Jan zagen hoe de Nederlandse mariniers de twee Japanse politie-agenten troostten bij het afscheid van hun 33-jarige collega Haruyuki Takata. Nog vijf Nederlanders en drie Japanners bleken gewond te zijn. Jim nam nog een aantal foto’s van de mariniers en Japanners die bij de doodskist stonden en liep toen terug naar Jan. “Ik denk dat we die van die laatste foto’s er een goed kunnen gebruiken.” zei Jim tegen Jan. “Ja,” zei Jan. “We moeten opschieten. Sluit je kamera eens aan op mijn systeem en laat eens zien.” Samen bladerden ze door een dertigtal foto’s die Jim het laatste halfuur had gemaakt. “Ja, die foto nemen we!” zei Jan en plakte de foto op de daarvoor bestemde plek op de voorpagina. “Laatste afscheid in Cambodja” tikte hij in als kop boven de foto.
“Elke dag weer hetzelfde” mopperde Aartjan. “In de laatste vijftien minuten komt tachtig procent van de artikelen af. Slecht voor mijn hart, verdorie. Annelies! Kom eens, dan leggen we de laatste hand aan de krant. Kees is klaar met Romario en ik zie dat Cambodja ook op het laatste nippertje is gelukt. Nog twee dingen waar we op wachten en dan kan’ie weg.” Samen met Annelies zorgden ze weer voor een perfekte aflevering van De Ochtendkrant. “Hier nog één plek wit omdat dat stuk over die blinde man echt te lang was. Dan plakken we daar nog maar een wervingsadvertentie voor De Ochtendkrant in.” zei Annelies. Tenslotte bladerden ze van voor tot achter door de krant en alles zag er perfekt uit. De temperatuurgemiddelden over de afgelopen vijf jaar zagen er ook goed uit. “Een snelle leerling, die Marloes.” zei Aartjan, en hij verzond de editie naar de drukkerij.
